ABOUT US
Uit ons eerste kookboek, KONIJNENVOER - THE STORM WE ADORE
We leggen de lat hoog, en zijn erg streng voor onszelf. Eigenlijk bedenken we altijd dingen die nét iets te moeilijk voor ons zijn, daar zit onze groei. En als we een recept hebben gemaakt waar we tevreden mee zijn, waar we lang aan gewerkt hebben, zijn we er ook snel weer mee klaar. Mijn grootste angst is sleur, en mijn voldoening zit in het creëren van iets nieuws.
Wekelijks hadden we een missie. We gaan mozzarella maken. Hoe dan? Geen idee. Met elke ingrediënten? Geen idee. Maar we blijven het proberen, tot we iets hebben waar we tevreden mee zijn. Soms kwam het perfecte recept snel, en sommige duurden jaren.
De enige regel in mijn keuken was ‘geen shortcuts’. Het geeft niet als we iets niet weten, maar we blijven net zolang proberen tot het ons lukt. Ik ben bij lange na niet de beste chef, maar ik ben creatief, en een harde werker.
Oké, zet een kopje thee en ga comfortabel zitten voor de ‘origin story’ van restaurant Konijnenvoer.
Het was een prachtig zachte nazomer in 2018. Ik werkte destijds bij Italiaans restaurant Così in Arnhem. Imane, mijn wederhelft en partner in crime, was theatermaker in Rotterdam. We spraken altijd al hardop de droom uit om ooit samen een onderneming te starten. In de jonge jaren van onze relatie hadden we zelfs al wat kortstondige flirts met het ondernemerschap door broodjes te verkopen op boerenmarkten, of kleine cateringklussen voor bekenden te doen.
Fun fact: we begonnen in onze keuken in een studenten- kamer op 3 hoog. We reden met een winkelwagentje naar de cateringlocatie, parkeerden deze uit het zicht en liepen dan naar de locatie. We hadden geen rijbewijs, geen geld, en geen idee. Wel hadden we hadden een droom, waren we op een missie, en niks hield ons tegen. Deze vechtersmentaliteit hebben we nooit verloren.
Ergens was het altijd al duidelijk dat wij ervan houden om samen dingen te maken. Bij ons allebei was de hartstochtelijk aanwezige drang om te creëren
overduidelijk, en een eigen onderneming was onvermijdelijk.
We gaan terug naar 2018. Imane en ik maakten de beslissing om onze 2 vrije dagen te vullen met het opzetten van pop-ups in Arnhem. Zodoende vonden we een café waar we op maandag en dinsdag de keuken mochten overnemen. Ik word enorm melancholisch als ik aan deze tijd denk, en kijk hier met een grote glimlach op terug. De ongedwongenheid en spontaniteit van deze pop-up periode was erg romantisch, en rock & roll. We deden wat we wilden, we kookten waar we zin in hadden, en we deden alles samen.
Na een jaar van kleinschalige pop-ups op 10 verschillende plekken in Arnhem was de tijd daar. We zeiden allebei onze baan op, en huurden een klein pandje in Arnhem. Een prima keuken met en een zaak met ruimte voor 20 gasten. Er was een terras in de zon, en we deelde het
pand met een oud krakers café. Het was perfect.
Hier hebben we een half jaar gekookt. De combinatie van lekker eten, een gezellige ruimte, en Imane als gastvrouw goud waard.
Onze volgende locatie was groter, en voelde een stuk serieuzer. De pop-ups waren cute, maar dit was meer het echte werk. We kregen meer personeel, en een aantal kranten gaven ons goede recensies. We hebben altijd het geluk gehad met de hoeveelheid klandizie, maar op deze
locatie ging het echt enorm snel. Alles ging in sneltreinvaart. Iedere avond was vol, we kregen wel 100en telefoontjes. We hebben altijd alles gegeven om het bij te kunnen benen. Als ik terugkijk naar deze periode was het een tijd waarin wij veel hebben geleerd. We kregen meer kennis over plantaardig koken, het ondernemerschap, omgaan met personeel, en een restaurant balanceren met een relatie, en een goede zoon, dochter, broer, bandlid, en vriend zijn.
We werken inmiddels met 20 personeelsleden, en er hebben er heel wat meer de revue gepasseerd. Ons personeel is familie. We maken alles samen mee; groei, problemen en de overwinningen. Een van de dingen waar ik het meest trots op ben is de hoeveelheid mooie werknemers die zich bij ons thuis hebben gevoeld. Wij hebben hen nodig ge- had, net zozeer als zij op dat moment een stukje Konijnenvoer in hun leven nodig hadden. Ik vind persoonlijkheid belangrijker dan de ervaring die je hebt. Omdat we heel wat uur met elkaar doorbrengen in een kleine ruimte, is het fijn als ik me op mijn gemak voel bij de mensen om me heen. En in onze keuken kan ik je alles leren. Het meeste leren we zelfs samen, tegelijk. Ik werk het allerliefst met kunstenaars die hard kunnen werken.
Inmiddels zijn we geland. We voelen ons comfortabel en sterk. We hebben veel meegemaakt, en kijken met goede zin uit naar de toekomst. Ik werk veel—te veel—maar ik gedij hier ook goed in. Het harde werken is ook een remedie geweest bij mijn depressie, en helpt me omgaan met de zoektocht naar de zin van het leven. Het voelt goed om mensen blij te maken. Punt. We geven alles, elke avond weer, en zijn hier nog lang niet klaar mee.
Wat ons betreft zijn we net begonnen.
